MŁYNY WODNE mąka ekologiczna

Młyny Wodne - marka doskonałej, ekologicznej Mąki Nadbużańskiej z polskich zbóż.

Młyn wodny, w którym wytwarzana jest Mąka Nadbużańska ekologiczna znajduje się nad malowniczą rzeką Toczną, płynącą przez urokliwe tereny Nadbużańskiego Parku Krajobrazowego, położonego w Ekologicznej Strefie „Natura 2000”.
Za oknami młyna rozpościera się krajobraz pełen rozległych dolin i wzniesień, urozmaicony polami uprawnymi, łąkami, lasami i dzikimi zaroślami.
Tradycyjny i ekologiczny sposób produkcji mąki przy pomocy odnawialnej energii wodnej jest bardzo korzystny dla środowiska naturalnego; chroni bogactwo miejscowej fauny i flory, nie zakłóca ciszy i spokoju – głównych walorów tego pięknego miejsca.

Wszystkie” Mąki Nadbużańskie” produkowane są w młynie zbudowanym w 1918 roku.
Zastąpił on drewniany młyn napędzany kołem wodnym. To tutaj wytwarzano mąki dla wojsk marszałka Józefa Piłsudskiego, a w czasie II wojny światowej chronili się tu partyzanci i działacze ruchu oporu z Podlasia.
Młyn przetrwał przemarsz wojsk radzieckich przez wschodnie tereny Polski, ale w 1944 roku został wysadzony w powietrze przez wycofujących się Niemców.
Odbudowany, pracował do 1955 roku, kiedy to władze komunistyczne (w ramach akcji rozkułaczania wsi) przeznaczyły go do upaństwowienia.
Odzyskany przez prawowitego właściciela funkcjonował do 1965 roku, a później został ponownie asygnowany do upaństwowienia. Niszczał i był okradany do 1980 roku.
Po odbudowie, modernizacji budynku i zakupie nowych maszyn młyn został uruchomiony w 1991 roku.
Wkrótce potem wzniesiono nowe urządzenia piętrzące wodę rzeki – jaz wodny oraz turbinownię, w której zainstalowano gruntownie wyremontowaną stuletnią turbinę wodną Francisa, napędzającą do dzisiaj główne maszyny.
Rozpowszechniane od XII w. na ziemiach polskich młyny wodne przez wiele stuleci mełły zboża na chleb i paszę dla zwierząt.
Koncepcja wykorzystania sił natury do poruszania koła młyńskiego prawdopodobnie pochodzi z Czech.
Pierwsze młyny były małe i zależne od warunków atmosferycznych, miały jednak wydajność co najmniej dziesięciokrotnie większą od żaren.

W XIX w. nastąpiła mechanizacja napędu młynów. Tradycyjne koła wodne zastąpiono bardziej wydajnymi turbinami, w miejsce kamieni młyńskich instalowano mlewniki walcowe.
Wyposażenie technologiczne wzbogacano także przez wprowadzanie urządzeń czyszczących zboże i sortujących mlewo.
Zastosowanie maszyn parowych oraz nowych metod przemiału okazało się znacznie wydajniejsze i dające towar lepszej jakości.

Mechanizacja prac zapoczątkowała rozwój młynarstwa przemysłowego. Tym samym wypełniwszy swe wielowiekowe zadania młyny wodne przeszły do historii.
Niektóre przeniesiono do skansenów, gdzie stoją zaledwie nad brzegami strumyków, często zdekompletowane i niezdolne do pełnienia pierwotnych funkcji.